Dzień zapowiadał się przednio. Tym bardziej, że to właśnie pierwszy dzień urlopu, a dzieciaki na weekend u babci. Dwa dni tylko dla nas!

 W planie góry - tylko jeszcze rano nie mieliśmy sprecyzowanych tych planów. Byłem jakoś dziwnie spokojny chociaż już byliśmy w garażu. Było po szóstej. Dopiero w aucie zdecydowaliśmy: Zawoja.
A więc Babia Góra, jutro jak pogoda pozwoli to Polica.
Do przełęczy Krowiarki dotarliśmy koło ósmej. Na parkingu oprócz pobierającego opłaty było kilka samochodów ale żaden tłok. Wskoczyliśmy w górskie buty, plecaki na grzbiet i żwawo na szlak. Wymiana zdań na temat pogody z parkingowym napawała nadzieją na utrzymanie suchego podłoża na szlaku. Jeszcze tylko opłata za wstęp do Parku i w drogę.
Niebieski szlak okazał się być wyjątkowo prosty dosłownie i w przenośni.
Minęliśmy „Mokry Stawek". O tej porze dnia w ostrym słońcu odbite promyczki w pomarszczonej tafli muszą prezentować się niezwykle. Niestety teraz o słońcu można było zapomnieć.
Nie zatrzymywaliśmy się na dłużej, choć zachęcały do tego ławeczki tuż przy stawku. Niestety aż nadto wyraźnie widać tu ślady tzw turystów. Wszystko dookoła wydeptane. Śmieci pozostawione przez tabuny przewijających się tędy wycieczek stanowiły skuteczne aczkolwiek wątpliwe urozmaicenie monotonii zieleni panującej wokół stawu.
Z przeciwka maszerował turysta - pierwsza osoba dziś na szlaku. Pozdrowienie turystyczne „dzień dobry" i idziemy dalej.


Nie specjalnie zmęczeni bo i po czym dotarliśmy do miejsca gdzie swój początek brał szlak żółty czyli Perć Akademików.W to miejsce wrócimy za kilka chwil. Najpierw do schroniska.
Przed schroniskiem było już kilkanaście osób zapewne chcących skorzystać z łaskawej pogody i „zdobyć" królową Beskidu.
Pora była w sam raz na ranną kawę więc zamówiliśmy taką w prowizorycznym barze zrobionym na czas budowy nowego schroniska usytuowanego nieopodal. Kiedy je wykończą pewnie będzie się nieźle prezentować ale póki co to wygląda na to, że jeszcze to trochę potrwa. Gdzieś czytałem, że budują je już cztery lata. 
Od strony Markowej i Zawoi Górnej zaczęli napływać coraz to nowi turyści. Do naszego stolika z uwagi na brak innych wolnych, dosiadł się ojciec z kilkuletnim synkiem. Nie da się powiedzieć żeby wyjątkowo grzecznym chłopcem. Strasznie wygadany malec najbardziej dokuczył mojej mapie, która na szczęście była odporna na wszelkie płyny (na soczki jak się okazało - też).
Pojawiła się spora wycieczka chyba szkolna, z przewodnikiem. Trzeba było podjąć decyzję: albo ruszamy teraz jeszcze przed nimi, albo odczekamy z pół godziny dając im przejść przez klamry tak aby nie sterczeć w kolejce do przejścia. Małe przeliczenie czasu i jednak zostajemy. Nie wiemy jakie tempo narzuci im przewodnik, a my nie chcemy być gonieni przez „peleton" krzykliwych młodzików. Grupa podzieliła się na tych odważniejszych, którzy chcą pójść z przewodnikiem Percią i tych co pójdą przez Przełęcz Brona. W tym czasie postanowiliśmy zjeść nieco wcześniejszy obiad. Chleb do żurku nie grzeszył świeżością ale dało się go przegryźć.
Aby ruszyć dalej po posiłku odczekaliśmy jeszcze kilkanaście minut i w drogę.
Perć Akademików od samego początku bywa uciążliwa ze względu na ciągnące się podejście wybudowane z drewnianych bali i ten strumyk... jednostajny szum. No tak, stąd ta nazwa -„Szumiąca Woda". Kiedy już nieźle się zgrzaliśmy przed nami ukazał się żleb z wyraźnie widocznym  rumowiskiem kamiennym i choć to połowa czerwca, zalegającym jeszcze śniegiem. Po prawej skaliste Kościółki, a nasza trasa kręciła nieco w lewo.
Zaczęliśmy wspinać się po sporych płaskich głazach mijając piętro kosodrzewiny. W dali gdzieś wyżej słychać jeszcze głosy. To pewnie młodzież przedziera się przez skały. Dostrzegliśmy jakieś osoby, ale nie była to grupa młodzieży. To państwo, którzy wyszli tuż po nich.
Dotarliśmy do pierwszych łańcuchów. Niby nic ale jednak. Po prawej pionowe skały wysoko zawieszone nad głową, z lewej kilka metrów nic i krzewy iglaste, a pod nogami miejscami tylko kilkanaście centymetrów skały. Mokre mogą być bardzo niebezpieczne.
Chwila oddechu i tym razem łańcuch pionowo w górę. Tu można dotknąć zalegającego śniegu. Jest już brudny więc „tylko" dotknąć.
Widok za plecami robi się coraz bardziej rozległy. Dochodzimy do miejsca gdzie zaczynają się klamry. Tu spotykamy parę dorosłych ludzi. Pani wyraźnie utknęła. Ma chyba lęk przestrzeni. Jej mąż próbuje pomóc stawiać żonie nogi na kolejnej klamrze. Trzymając ją za stopy kieruje jej nogami tak, aby nie musiała spoglądać w dół. Asekuracja raczej wątpliwa. W razie błędu polecą oboje. Przydałaby się lina. Pani potrzebny był raczej spokój niż jakieś porady obcych ludzi dlatego postanowiliśmy zaczekać za występem skalnym tak, abyśmy nie wprowadzali niepotrzebnego uczucia poganiania. Na pomoc w innym rozmiarze było za późno.
Po chwili i my pokonaliśmy klamry. Teraz tylko rumowisko skalne i szczyt w zasięgu wzroku.


Na szczycie Babiej Góry tłok jak na targowisku. ogliśmy zapomnieć o dobrym miejscu przy wybudowanym z kamieni wiatrochronie. Znaleźliśmy miejsce do odpoczynku kilkanaście metrów poniżej.
Widok rozciągający się przed nami na południową stronę obejmował spory kawałek Słowacji od pasma Małej Fatry przez jezioro Orawskie aż po zachodnie krańce Tatr. Tych ostatnich niestety prawie nie było widać. Powietrze zawierało sporo wilgoci, przejrzystość niewielka.